08.02.2019

Αρχιτεκτονική Αισθητική

Η σύγχρονη ελληνική πόλη αδιαφορεί για τη συμβολική και την αναπαραστατική αρχιτεκτονική μορφή. Οι πολυκατοικίες που φτιάχνουν την πόλη είναι απλά το μέσο για την πραγματοποίηση μιας χωρίς θεωρία ωφελιμιστικής αστικής στρατηγικής, στην οποία δεν δίνεται ιδιαίτερη σημασία στο απλό κτίριο, στην ποιότητα κατασκευής του, στην αρχιτεκτονική του, αλλά στην παραγωγή ενός αφαιρετικού μοντερνιστικού χωρικού περιβάλλοντος, στο οποίο η σύγχρονη ζωή μπορεί να αναπτυχθεί ελεύθερα. Οι επαναλαμβανόμενες, φανξιοναλίστικες μορφές των κτιρίων της πόλης δεν προσφέρονται για εύκολη κατηγοριοποίηση. Αντίθετα, δίνουν αθροιστικά, την εντύπωση ενός όμορφου, θολού συνόλου. Μια αισθητική προσέγγιση στη σύγχρονη ελληνική πόλη δεν μοιάζει να έχει ενδιαφέρον. Οποιοσδήποτε αισθητικός λόγος (μια ξαφνική μορφική φιλοδοξία;) εκφρασμένος μέσω της αρχιτεκτονικής οποιαδήποτε προσπάθεια σαγήνευσης μέσω της μορφής και του φαντασμαγορικού, υποτάσσεται σχεδόν στιγμιαία στην κυριαρχία των επαναλαμβανόμενων μορφών των κτιρίων της πόλης και των εφήμερων, εμπειρικών και επεισοδιακών ροών δραστηριοτήτων που αυτά προστατεύουν. Αυτή η υποταγή διευκολύνεται από την παρουσία ενός α-σχεδίαστου δημόσιου χώρου, που υπάρχει ως ο υπολειμματικός χώρος μεταξύ των πολυκατοικιών. Ο ελληνικός αστικός χώρος είναι αποσυνδεδεμένος από την αρχιτεκτονική του. Αυτή η αποσύνδεση επιτρέπει στην πόλη να παρουσιάζει χωρικό ενδιαφέρον τη στιγμή που η αρχιτεκτονική της πλειοψηφίας των κτιρίων παραμένει αδιάφορη ή κακή. Η πόλη, σε μια συνεχή διαδικασία αυτό-καθαρισμού, κρατά το πυκνό, το άσχημο, το λειτουργικό, το αναγκαίο, το μπανάλ, το γενικό και απαλλάσσεται από το χαλαρό, το όμορφο, το επιφανειακό, το άσκοπα σχεδιασμένο, το ασήμαντο, το συγκεκριμένο, το γυαλιστερό. Κρατά όλα τα απαραίτητα στοιχεία για την εγκαθίδρυση ενός χώρου γεγονότων, ενός περιβάλλοντος ψυχοσωματικών αλλαγών. Μεγιστοποιώντας το αστικό, η πόλη αρνείται το αισθητικό. Η δραστικότητα της ελληνικής πόλης – η ικανότητα του αστικού της χώρου να αποτελεί το υπόβαθρο της καθημερινής ροής δραστηριοτήτων, γεγονότων και καταστάσεων – ενσωματώνει και διαλύει κάθε αισθητική ματαιοδοξία και κάθε υπερφιλόδοξο σχεδιαστικό αυτοσχεδιασμό.

Ένα άρθρο του αρχιτέκτονα Γιάννη Αίσωπου από το βιβλίο "H σύγχρονη ελληνική πόλη", ΔΟΜΕΣ
[Υπερήφανος χορηγός, stonetech]